Niepowtarzalny, delikatny i uspokajający głos. Przepiękne aranżacje, niebanalne teksty. Amerykańska piosenkarka Marissa Nadler słynie z tworzenia wręcz marzycielskich, bajkowych klimatów na swoich płytach. W lutym tego roku wydala swoja szóstą płytę pt. ‘July’, której producentem nagranego w Seattle Avast Studio albumu był Randall Dunn (Sunn O))),akron/family, Earth).

Mamy ogromną przyjemność zaprosić naszych gości na koncert Marissy Nadler, który się odbędzie w ramach jej jesiennej europejskiej trasy koncertowej. Będzie to w tym roku jedyna okazja zobaczyć Marisse na żywo w Polsce. Zapraszamy bardzo serdecznie!

Urodziła się 5 kwietnia 1981 roku. Dorastała w małym miasteczku w stanie Massachusetts. Studiowała malarstwo na Rohde Island School of Design. Wkrótce jednak jej zainteresowania sztuką przeniosły się na pisanie piosenek. Ucząc się różnego rodzaju sztuk malarskich, jak choćby pracy w drewnie, hobbistycznie pogłębiała także swoje umiejętności w pisaniu piosenek. Jest samoukiem gry na gitarze – jako nastolatka nauczyła się stylu zwanego „Travis picking”. Grając kciukiem rytm basowy przy pomocy reszty palców wypełniała przestrzeń muzyczną synkopowanymi rytmami i dźwiękami. Sama także uczyła się śpiewać. Jej piosenki oparte są głównie na brzmieniu gitary akustycznej, choć artystka wykorzystuje także brzmienia innych instrumentów – organów, elektrycznej gitary, perkusji czy wiolonczeli.

W jej tekstach można dostrzec korzenie amerykańskiego gotyku. Artystka snuje opowieści, dziejące się w wymyślonych miejscach, w idealistycznym czasie i biorą w nich udział całkowicie wymyślone przez nią postaci. Czasami można zauważyć podobieństwo bohaterów jej piosenek do prawdziwych ludzi i wydarzeń. Jej gotyckie korzenie zostały wzmocnione przez umieszczenie na debiutanckim albumie „Ballad sof Living and Dying” z 2004 roku, piosenki „Annabelle Lee”, z muzyką do wiersza Edgara Allana Poe o tym samym tytule.

Swoją drugą płytę Marissa wydała rok później, w lipcu 2005 roku i nosiła ona tytuł „The Saga of Mayflower May”. W USA wydała ją wytwórnia Eclipse Records (tak samo jak i debiutancki krążek), a w Europie dystrybucją zajęła się brytyjska wytwórnia Beautifull Hapiness. Należący do Eclipse Records Ed Hardy wymieniany jest jako człowiek, który odkrył artystkę i wprowadził ją do undergroundowego świata muzyki.

W 2006 roku wytwórnia My Kung Fu wydała singiel „Diamond Hart / Leather Made Shoes”, będący zapowiedzią trzeciej płyty piosenkarki. Płyta „Song III: Bird on the Water” ukazała się 12 marca 2007 roku w Europie nakładem Peacefrog Records. 12 sierpnia Kemado Records wypuściło płytę na rynki USA i Kanady. Podczas nagrań Nadler wspomagali multiinstrumentalista Greg Weeks i wiolonczelistka Helena Espyall. W 2008 roku płyta została nominowana do dwóch nagród PLUG w kategoriach Best Americana Record i Best Female Artist. Ponadto Marissa wygrała w kategorii „Outstanding Singer-Songwriter of the Year” podczas rozdania Boston Music Awards. 

3 marca 2009 roku ukazała się jej czwarta płyta zatytułowana „Little Hells”. Brzmienie płyty jest bogatsze od poprzednich trzech albumów. Przyczynili się do tego muzycy, którymi artystka zaczęła się otaczać: na perkusji gra Simone Pace z Blonde Redhead, a na organach Dave Scher z Beachwood Sparks, mający na koncie współpracę z Interpolem, Elvisem Costello i Jennym Lewis. Płytę wyprodukował Chris Coady, odpowiedzialny za dokonania Grizzly Bear, Gang Gang Dance czy TV On The Radio. Muzykę na tym albumie ciężko przypisać do jednego konkretnego gatunku. Jest pełen melancholii, a w warstwie lirycznej mieszają się czasy i osoby oraz historie roztrząsające pojęcia miłości, straty i śmierci. Album przypomina w pewnym stopniu dokonania Antony and The Johnsons, dzięki wspaniale ułożonym aranżacjom, subtelności i niesamowitemu wręcz napięciu jakie towarzyszy podczas słuchania płyty.

“Jednak siłą samego wydawnictwa, poza oczywiście wokalami, są aranżacje. Urocze, delikatne i po prostu wzruszające. Z jednej strony lamentujące smyki, z drugiej depresyjne klawisze, a zza winkla wystaje jeszcze akustyczne plumkanie na gitarze, którego nie powstydziłaby się i Laura Marling (kto się nie wzruszył na „We Are Coming Back” ten nie ma serca). Piosenkom samym w sobie nic nie brakuje, Dunn ładnie to wszystko urządził, umieszczając Marissę Nadler gdzieś na płaszczyźnie eterycznych wokali, przestronnych, choć niewątpliwie ulokowanych gdzieś w średniowiecznych komnatach melodii, przeplatanych cmentarnym popem czy też akustycznym, bardzo stonowanym folkiem.” – Piotr Strzemieczny (dla Fu.k you, Hipsters)

“To nie jest muzyka na słoneczne dni. Za dużo w niej melancholii i niepokoju. A winowajcą jest wspomniany krwawiący organ – “July” to refleks rozstania, jakie Marissa przeszła latem 2011. Trąci to banałem i tanim melodramatem, ale Nadler po mistrzowsku potrafi zamieniać zgrane tematy w coś swojego, pięknego, chwilami wręcz porywającego.” – Robert Sankowski (dla Gazeta Wyborcza)